روی نیمکتی در محوطه باغ نشستیم. سعی می کردیم توجه کسی را جلب نکنیم. رو به ساختمان خانه هنرمندان در سکوتی آزار دهنده لحظاتی گذشت. چند هفته ای بود که خبر دهان به دهان می گشت. از محمد مختاری و جعفر پوینده و محمدتقی زهتابی خبری نبود. دکتر شریف هم گم شده بود. وضع میرعلایی هم نامعلوم بود. سیگاری روشن کردم. با حسرت به سیگار خیره شد! خانه یا داخل ماشین بودیم، با راحتی سیگار می کشید؛ این موقع ها حرص اش می گرفت که نمی توانست سیگار بکشد. پشت سر هم پک به سیگار زدم و طوری که رهگذری صدایم را نشنود، گفتم «انگار خبرهایی است! چند روزی است که در روزنامه ها کنترل بیشتر شده. تلویزیون و رادیو هم مثل همیشه خفقان گرفته اند. پنج شنبه که قرار بود با ناشر به خانه دکتر شریف برویم، به خاطر نبودنش دیدارمان منتفی شد. انگار در لیست بوده...» حرفم را قطع کرد و با پوزخندی در حرفش، زیر لب زمزمه کرد «صبح رادیو اعلام کرد خانواده اش در پزشک قانونی جنازه اش را تحویل گرفته اند...» بقیه حرف هایش در فضای پارک پیچید. حلقه های دود سیگار هوا را پر کرده بود و سرمای پاییزی به سرو صورتم می کوبید. ذهنم پر کشید به 134 اسم که بیانیه نویسندگان را امضا کرده بودند. ماشین ترور در تهران و شهرستان ها به راه افتاده بود. اسامی نویسندگان و شعرا در ذهنم جابجا می شدند. براهنی در «آواز کشتگان» نوشته بود «هر کی در این مملکت بنویسد و از آزادی حرف بزند، می شاشیم به دهنش» و مامور امنیتی از روی میز شاشیده بود به دهنش! غرق افکارم بودم که احساس کردم صدایم می کند «هی کجایی؟! خوابت برده یا باز زدی به خیالات؟!» سرم را به طرفش برگرداندم «این دفعه خیال نیست؛ در خیابان نویسنده می کشند.»
تکانی به خودم دادم و به پشتی نیمکت تکیه کردم. در لحظه پشتم تیر کشید و از جایم بلند شدم؛ جای ضربه های شلاق درد می کرد. به حرف در آمدم «نه می بخشم و نه فراموش می کنم.» بی معطلی بلند شد، دستی به روسری اش کشید و همراهم راه افتاد. بخواهی نخواهی در میان ترس و محبت، بازویم را گرفت تا تعادلم را حفظ کنم. در گوشم به آرامی زمزمه کرد «در سرزمین عشق ممنوع از دردهایت بنویس. از کشتارها و فسادها بنویس. از شلاق ها و اعدام ها بنویس. تو باید بمانی و بنویسی. قوی باش و ادامه بده. بگذار آیندگان بخوانند که در خیابان نویسنده می کشند.»...
رازهای عاشقانه ایران/ علی اصغر حقدار